Caner Çoban bu sergisinde Dada’nın eleştirel alaycılığını, Arte Povera’nın tavrını ve sürrealizmin ulaştığı düşler dünyasını başlangıç noktası olarak belirler. Malzemelerini sokaklarda rastladığı terkedilmiş, çöp kenarlarına bırakılmış, atıl durumdaki nesnelerden seçer. Ölmekte olanı yaşatmaya çabalar. Seçmiş olduğu bu nesneleri kendisinde yarattığı çağrışımlar üzerinden yeniden adlandırır, kurgular ve sunar. Nesnelerle olan uğraşını, iletişimin en sessiz hali olarak yorumlar.

Atölyesinin bulunduğu bölge olan Umurbey mahallesi, eski ismiyle Darağaç, geçmiş zamanın şimdiki halini yaşar gibidir. Malzemelerini çoğunlukla bu bölgeden seçmektedir. Bu bölgede bütünüyle ölmekte olanı yaşatmaya çabalar bir haldedir. 

Geçmişin kendisi anılarda yoğunlaşır, bu yüzdendir ki “çekmece” nesnesini vurgulayarak kullanır. Kendisinin de saklama ve yaşatma çabası içerisinde olduğu çalışmalarını, nesneler aracılığı ile yarattığı kurguları çekmecelere yerleştirir. Ana malzemesi ağaçtır. Yanıp gideni, duman olanı seçmesi geçiciliği vurgular niteliktedir. Aynı zamanda plastik malzemeyi de ön plana çıkarmaktadır. Petrolün en faydasız hali olan plastiği kullanırken; çağın en işlevsel amacı ile aynı malzemeden çıkan en yararsız maddeyi, despot bir yapı olarak gördüğü brütalist mimariye işlendiğini fark eder ve kullanır. Pencere kasası ile mezar mefhumu arasında paralellik kurar, böylece her ikisi de geçişi temsil etmektedir. 

Atölyesinin bulunduğu mahalledeki tek meydan olan Gomel Meydanı’na bir heykel tasarlar. Bunu o bölgedeki karakteristiği belirleyen araba parçalarından ve hurda malzemelerden yapar. Umurbey (Darağaç) bölgesindeki insanlar geçimini, halihazırda var olan arabaları ve motosikletleri iyileştirerek sağlar. Yaptığı “Dikilitaş”ı ise; geçmişten bu yana işçi sınıfının yoğun olduğu bu bölgedeki 3 vardiya çalışılan zamanlara ithaf eder.